Pieter Rookmaaker is een man van lange adem. Veertig jaar lang werkte hij als ergonoom in de spoorwegbranche en gedurende minstens zo’n lange periode is hij inmiddels betrokken bij de Katholieke Raad voor het Jodendom (KRJ). Het is bijna tijd om het stokje over te dragen aan een jongere garde. “Anders gaan ze nog denken dat ik echt niet van het pluche af wil.”

Door: Bert van der Kruk | Foto: A-J Elskamp

“Ik heb mijzelf altijd gefeliciteerd met het feit dat ik twee levens heb – en misschien wel meer trouwens”, zegt Rookmaaker (83) aan tafel in zijn Amersfoortse woning. In de technische wereld van de Nederlandse Spoorwegen bracht hij de menswetenschappen in. In de KRJ-wereld van theologie en exegese kwamen zijn organisatietalent en maatschappelijke betrokkenheid goed van pas. De twee werelden hielden elkaar mooi in evenwicht.

Op natuurlijke wijze
Als jongetje van vier jaar droomde hij al van een baan bij de NS. Dat lukte, na gymnasium bèta bij de jezuïeten en de studie elektrotechniek met bijvak ergonomie in Eindhoven. Tijdens zijn carrière draaide het steeds om de interactie tussen mens en machine, in de brede zin van het woord. Hij begon als éénpitter en eindigde als hoofd van ontwerp- en adviesbureau Intergo, dat sinds begin van deze eeuw los van de NS opereert. Ondertussen was hij ook parttime hoogleraar aan de TU Twente. Tegenwoordig draagt een ergonomische prijs zijn naam.

Dat Rookmaaker ook zijn sporen zou verdienen op het terrein van Jodendom en rooms-katholicisme, had hij als jongetje uit Apeldoorn uiteraard niet verwacht, laat staan dat hij ervan droomde. Maar hij kreeg van huis uit precies de juiste ingrediënten mee, waardoor hij ruim veertig jaar geleden – “hoelang precies weet ik niet meer” – op natuurlijke wijze de wereld van de Katholieke Raad voor Israël (KRI), zoals de KRJ destijds heette, binnenrolde.

Lees hier verder.

Bron: KRJ